Er werd een nieuwe tempel gebouwd, honderden arbeiders waren bezig met de bouw ervan. Er werden nieuwe stenen gebroken en er werden nieuwe sculpturen en afgoden gemaakt. Een dichter die verdwaald was, liep in de buurt van de tempel. Hij vroeg een arbeider die bezig was een steen te breken: Mijn vriend! Wat doe je?
De werker antwoordde met woede-gevulde ogen, brandend van vuur, en antwoordde boos: Ben je blind? Ik breek stenen. En hij begon opnieuw de stenen te breken. Hij leek de stenen te breken met een woede vol wraak op zijn hele leven in een vorm van wraak.
De dichter ging verder en vroeg een andere arbeider die verder werkte. Die arbeider brak ook de steen. Hij vroeg - Mijn vriend! Wat doe je? Die arbeider sloeg zijn droevige ogen op, keek de dichter aan en antwoordde: ik verdien een inkomen voor de kinderen. En hij begon opnieuw met het breken van de stenen met hetzelfde verdriet. Zijn leven leek volledig verstoken te zijn van enige kracht, vreugde, zang, schoonheid, muziek of geluk. Het leven zag eruit als een last die tot het einde moest worden gedragen.
Zijn stijl van het breken van de steen leek op iemand die een gewicht trok door onvermogen, hulpeloosheid, ellende, zonder enige uitweg. De dichter ging verder en vroeg de derde arbeider die ook de steen brak. Maar hij zong liedjes terwijl hij de stenen brak. Zijn ogen gloeiden met een vreugdevolle vonk, vol geurige geest. Hij zong het lied vrolijk en genoot van een hartstochtelijke dans in zijn hele zelf. De dichter vroeg hem: mijn vriend! Wat doe je? Hij sloeg zijn lachende ogen op en antwoordde met muzieknoten: Ik bouw een tempel van God.
Die drie arbeiders, alle drie, braken stenen. Alle drie deden ze hetzelfde werk, maar ze voerden hun taken anders uit. In woedende woede. In de somberheid, last en zinloze geest. In vreugde, geluk en aanbod. De ene was een steen aan het breken, de ander verdiende de kost, terwijl de derde een tempel van God bouwde. Hoe kun je genieten van het harde werk van het breken van stenen? Hoe kun je zingen of dansen terwijl je de kost verdient? Maar een tempel van God bouwen kan beslist vreugdevol zijn.
Evenzo zijn er drie soorten mensen in onze tempel van leven. Drie soorten arbeiders bouwen deze tempel van leven. Je kunt je leven zien als een trieste last, of je kunt gelukzalig gelukkig blijven in het leven terwijl je alle taken vol vreugde voltooit.
Wat voor soort arbeiders zijn we? Zijn we gewoon de stenen aan het breken, ons levensonderhoud verdienen of de tempel van God bouwen? Je moet niet vergeten dat ons leven verandert in welk perspectief we het ook bekijken. Het leven is als een blanco lei of een blanco vel papier. Wat ons perspectief ook is, het wordt geëtst. Onze geest danst en wordt geëtst. De emoties waarmee we ons leven schrijven, creëren vergelijkbare situaties in ons leven. We worden niet geboren met leven, maar bouwen het dagelijks op.
Het leven is bij de geboorte ontoegankelijk, het komt beschikbaar bij de dood. Het leven is een lange reis en wat we dagelijks zien of maken, wordt opgebouwd. Daarom ontwikkelen het voortdurend creëren van nobele gedachten in ons eigen zelf en het handelen naar die veelbelovende gedachten ons leven geleidelijk tot een prachtige tempel van de Almachtige.
Helaas hebben duizenden jaren van onderwijs mensen geleerd ongelukkig te blijven. Ons perspectief zit altijd vol verdriet. Niemand heeft een opleiding opgesteld om assimilatie van vreugde in het leven te leren. De focus ligt op degene die in opstand komt tegen het leven, degene die zich verzet tegen het leven, het leven veroordeelt, het leven opgeeft, een of andere redding buiten het leven verklaart, om het te zoeken om bevrijd te worden van het leven zelf.
Het onderwijs aan deze huurders is altijd op deze planeet gebleven. We zouden echter nooit het onderwijs of de wetenschap kunnen ontwikkelen om het leven in verlossing te veranderen of beschikbaarheid in vreugde te veranderen. Deze gefrustreerde opvoeding is dus verantwoordelijk voor deze depressieve, ellendige toestand van de mens.
Het leven is vol verdriet, omdat we niet in staat zijn om het vermogen en de vaardigheden te bieden om het leven aangenaam te maken. Ons leven is niet ellendig door naar buiten te kijken met deze droevige ogen. Het verdriet in onze ogen verduistert ons hele leven. Waarom altijd zoeken, het hele leven lang. Dit is zo omdat we verdriet hebben getemd, een pessimistisch perspectief. En perspectief is verantwoordelijk voor deze hele ellende.
Laat de illusie achter dat je het leven vanuit een sadistisch oogpunt ziet, verwerp het beeld dat het leven ellendig is. Als er iets slecht is, ben ik het, mijn eigen ik. Het besef van de slechtheid van mij kan ons ertoe brengen om hiervoor te genezen. Hoe kun je je leven veranderen? Helemaal verkeerd! Als het leven slecht is, dan moet er een manier zijn om het te veranderen, want het is zo lang. Er is maar één manier. We zullen onze gedachten moeten veranderen, ons perspectief moeten veranderen, anders zal het allemaal op een dag eindigen. Als we het vandaag niet veranderen, zal het alleen maar frustratie en wanhoop veroorzaken, vlucht uit het leven veroorzaken of leiden tot het creëren van meer tradities die voor het leven weglopen.
We staan allemaal in die cirkel. Doorbreek deze cirkel en rebelleer tegen de onwetendheid en het sadistische perspectief. Dit creëert ruimte voor potentiële gelukzaligheid, wat leidt tot het ontstaan van de vonk van vreugde. Zo zal voortdurende consistente nobele wijsheid leiden tot het creëren van nobele situaties in het leven.
Met goddelijke zegeningen,
Kailash Shrimali