Hoe kan men de waarheid binnengaan, hoe kan men dat ultieme mysterie kennen; Dat wat dichtbij is en toch niet bekend is; En wat altijd dichtbij is, gaat nog steeds verloren; Hoe kunnen we daar komen, hoe heeft iemand daar ooit bereikt? Deze soetra bevat de uitleg van die wetenschap, de methode van dat pad. Adhyaya betekent zien zoals het niet is en Satya betekent zien zoals het is. Wat we ook zien, het is praktijk. We worden opgenomen in onze visie en wat onze ervaring ook is, het is niet langer objectief, het wordt subjectief. Wat daarbuiten is, bereikt ons niet precies zoals het is; Onze geest vervormt het. regelt zaken; Het versiert het, versiert het, maakt het af, transformeert het in kleine, grote, vele vormen.
De grootste transformatie, de diepste beoefening, is deze: we raken gehecht aan alles waarmee we niet gehecht zijn. Zodra het ding verbonden is, gaat zijn objectieve staat verloren en begint zijn droomstaat waar te lijken. Zoals waar we 'mijn' zeggen, zeggen we ook 'mijn huis'. Het huis stond er ook als wij er niet waren; Het zal gebeuren, zelfs als we er niet zijn. Dat wat vóór ons bestaan kan bestaan en dat zelfs na ons bestaan zal blijven bestaan en dat niet met ons uitsterven verdwijnt, hoe kan dat van mij zijn? Als ik op dit moment sterf, zal mijn huis niet verwoest worden. Mijn huis zal niet eens op de hoogte zijn van mijn verdwijning. Wat heeft mijn huis met mij te maken? wat is de relatie? Morgen zal er iemand anders in dat huis wonen en hij zal het ook het mijne noemen. Gisteren woonde daar nog iemand, hij noemde het ook de mijne. Wie weet hoeveel mensen zich op dat huis hebben geplakt en zijn vertrokken! Maar ik kan het niet vasthouden, dat huis kan van niemand zijn. Niemand kan zelfs maar een huis bezitten. Het huis is van ons, het huis is van ons. Alles in deze wereld is zichzelf. Als we dit goed begrijpen, zal het gemakkelijker zijn om de gewoonte te doorbreken. Er is een stuk land, zeg je, mijn boerderij, mijn tuin. Waar een mens ook maar een voet zet, hij laat daar zijn stempel op drukken. De natuur accepteert zijn indruk niet maar andere mensen moeten die wel accepteren, anders ontstaat er conflict en accepteren die andere mensen die indruk ook omdat ze dezelfde indruk ook willen opleggen. Dus het huis is van iemand, de grond is van iemand en waarom willen we zo graag de afdruk van dit 'ik' ergens neerzetten? Gretigheid ontstaat omdat hoe meer we dit merkteken en deze handtekening erop zetten, hoe groter de expansie van ons 'ik' wordt, hoe groter het 'ik' in ons wordt. Ik zal net zo groot zijn als hij in dingen. De tweede man zegt: duizend hectare land is van mij. Het lijkt erop dat ik meegroei met de uitbreiding van mij. Als ik minder uitbreid, word ik steeds kleiner. Dus elke steen van mij is van mij gemaakt. Dus hoe meer ik ‘mijn’ kan zeggen, hoe groter het paleis van ‘ik’ wordt.
Daarom zijn we ons hele leven in een race bezig om op zoveel mogelijk dingen onze stempel te drukken, om te zeggen dat ze van mij zijn. In dit proces van inprenting worden ook dingen ingeprent en tijdens het inprentingsproces gaan we weg en iemand anders begint in te prenten wat wij zeiden dat het van mij was. De spullen zijn van ons, niet van iemand anders. Ze mogen gebruikt worden, maar mogen geen eigendom zijn. Eigendom is een illusie en als we gebruiken moet er een gevoel van genade zijn, omdat we gebruiken wat niet van ons is. Maar als we de mijne zeggen, verdwijnt ook het gevoel van genade en ontstaat er een wereld van mij. Het omvat rijkdom, positie, prestige, opleiding, alles is inbegrepen en het is niet verwonderlijk dat als alleen deze inbegrepen zijn, ook dingen die geen verband met mij hebben, inbegrepen zijn. Wij zeggen: Mijn religie, mijn God, mijn godheid, mijn tempel; Met wie ik geen relatie kan hebben en als ik dat wel heb, dan is er geen manier om van deze wereld af te komen. Als zelfs God erin komt, is er geen ruimte meer om naar buiten te gaan.
Ik ben groter dan ik; Maar hoe meer de 'mijn' zich uitbreidt, hoe meer het verdriet ook toeneemt. Zelfs als ik alleen was opgegroeid, zou er geen probleem zijn geweest. Met de toename van ik neemt ook het verdriet toe; Omdat ik een wond heb. En hoe groter ik word, hoe meer je openstaat voor blessures; Het gebied waarop letsel kan worden toegebracht, wordt groter. Als er bijvoorbeeld een grote wond is, zal deze de hele dag pijn doen, zelfs als u ergens opstaat of gaat zitten, zal het pijn doen. De wond is groot, de ruimte is groot, elk gebaar wordt een blessure. Hoe groter ik word, hoe meer pijn het doet, hoe verdrietiger ik ben. Door de uitbreiding van mezelf, groei ik en krijg ik sap. Terwijl ik groei, groeit ook het verdriet. Hier lijkt het geluk toe te nemen, aan de andere kant neemt ook het verdriet mee toe. Hoe meer we het geluk vergroten, hoe meer verdriet toeneemt. En er bestaat een illusie, een illusie tussen deze twee. Waar er geen manier is om 'mijn' te zeggen, blijven we tevergeefs en alleen maar vals 'mijn' zeggen. Deze hand die je de mijne noemt, dit lichaam dat je de mijne noemt, is ook niet de jouwe. Zelfs als je er niet was, was het bot van deze hand, de huid van deze hand, het bloed van deze hand daar ergens; En het zal gebeuren, zelfs als u er niet bent. De botten in je lichaam zijn de botten van veel lichamen. Wat is jouw bloed vandaag, gisteren stroomde het in een dier, eergisteren stroomde het in een boom en wie weet hoe lang zijn reis van miljarden en biljoenen jaren is. Zelfs als je er niet bent, zal geen enkel deeltje in je lichaam vernietigd worden. Dat zal allemaal blijven. Het zal naar andere lichamen stromen. Het leven accepteert niet elk moment de beweringen van iemand, het boek gaat verder en we blijven beweringen doen. Deze illusie van claimen is de diepste obsessie van de mens. Dus telkens wanneer iemand 'mijn' zegt, vervalt hij in onwetendheid.
Het is heel belangrijk voor ons om onze eigen ziel te kennen. Jezelf kennen is het geheim van de vernietiging van onwetendheid en succes. Voor iemand die zichzelf kent, zijn ziel herkent, is dit lichaam een wagen, is de ziel de eigenaar van de wagen, is het intellect de wagenmenner en is de geest de teugels. Het grootste obstakel op het pad naar het bereiken van het Allerhoogste Brahman is het ego. Vanwege dit ego wordt alle sadhana nutteloos. In werkelijkheid is dit ego een muur die de expressie van gevoelens belemmert, het ultieme mysterie kent en de waarheid herkent. Ook al staat God voor ons, wij kunnen Hem niet zien. Hoewel God dichtbij is, is hij verloren.
Het enige dat nodig is, is het gevoel veranderen. Welke actie we ook ondernemen, het moet niet voor ‘ik’ en ‘voor mij’ zijn, maar voor God. In een dergelijke situatie moeten we proberen al het werk dat we doen alleen te doen voor het bereiken van God en altijd in gedachten houden dat elk werk dat schade toebrengt aan welk levend wezen dan ook niet kan worden gedaan voor het bereiken van God.
Het is verplicht om te verkrijgen Goeroe Diksha van Revered Gurudev voordat hij een Sadhana uitvoert of een andere Diksha neemt. Neem contact op Kailash Siddhashram, Jodhpur brengt E-mail , Whatsapp , Telefoonnummer or Aanvraag om toegewijd-bekrachtigd en door een mantra geheiligd Sadhana-materiaal en verdere begeleiding te verkrijgen,
