Beide feiten zijn juist. Alles werd verspild en alles droeg bij. Probeer het te begrijpen door je focusconcentratie te verhogen. Je zult het alleen kunnen realiseren door je bewustzijn een beetje te schudden.
Het antwoord is niet dat - niets werkte. Het is ook niet dat - Alles werkte.
Eerste dingen eerst. De zware boete die hij zes jaar deed, leverde niets op. Omdat prestatie niets te maken heeft met hard werken.
Er is niets externs. Je kunt zes maanden of zes lange jaren hardlopen - succes kost tijd. Assimileer dit basisfeit in jezelf - Succes kost tijd. U zult bereiken nadat u bent gestopt met rennen.
Je hebt zes jaar gelopen, iemand heeft twaalf jaar gelopen en iemand anders heeft misschien zestig jaar gelopen - het maakt gewoon niet uit. Toen de loper na zes jaar stopte, lukte het hem. De twaalfjarige loper haalde het toen hij stopte. En zo bereikte de zestigjarige loper ook pas toen hij stopte. Aldus wordt definitieve uitmuntendheid alleen bereikt na het ontkoppelen van de wereldse banden en soortgelijke voorwaarden.
De bestemming is niet zo ver dat je er naartoe moet lopen. De bestemming ligt in je eigen zelf, dus je bereikt niets door ernaar toe te rennen. Daarom verklaar ik dat alles tevergeefs is gegaan. En ik wil ook zeggen dat alles heeft bijgedragen. Dit is zo, omdat niemand kan stoppen tenzij hij heeft gerend. Alleen degene die intensief heeft gerend, zal pauzeren en stoppen. Anders blijft de jeuk om te rennen domineren. Pauzeer na de run. Stoppen is niet eenvoudig. Misschien wil je lopen, en toch stoppen we om te stoppen. Je hebt bevestigd te stoppen.
Boeddha nam na zes jaar een pauze. Misschien wil je meteen pauzeren. U bereikt echter geen succes door onmiddellijk te pauzeren. Er is een fundamenteel verschil tussen de pauzes van jezelf en Boeddha.
Boeddha stopte omdat hij besefte dat het rennen niets zal opleveren. Je hebt dit besef niet bereikt, en je nam een slimme pauze in de gedachte dat hij ook niets had bereikt door te rennen. Laten we ook in de buurt gaan zitten. Laten we ook op zoek gaan naar een bodhiboom. Vijgenbomen zijn overal. Laten we ook onder een bodhiboom zitten. We zullen ook de ware kennis op vergelijkbare wijze realiseren.
Je opent je ogen bij zonsopgang om het fonkelen van de laatste ster op te merken. Waar is de opkomst van de innerlijke ster?
Niets zal opstaan. Honger zal je zintuigen overweldigen als je nog een tijdje blijft zitten. De dag werd verspild. Realiseerde zich niet eens een greintje Boeddhatva-bewustzijn. En ik heb zo'n honger. Ik kon vannacht niet eens slapen. En wie geeft er om Boeddhatva-meditatie.
Realiseer u dit feit. Er is geen mogelijkheid tot meditatie onder de Bodhitva-boom. Het is volledig bezet door muggen. Ze laten je 's nachts geen enkele knipoog vangen. Waarom zijn we in al deze puinhoop terechtgekomen? Ik had op zijn minst een klamboe moeten meenemen. Ik kon tenminste rustig slapen in mijn huis. En de angst voor wilde beesten zal je voortdurend bezighouden. Of de angst voor een dief of dief. En je zult de hele nacht je ogen blijven openen om de Bodhitva te zoeken. Je intellect zal het blijven zoeken, maar tevergeefs.
Je intellect zal je geest vertroebelen met twijfels en wantrouwen. Ben je kwaad? Is het de beste manier om Bodhitva te realiseren? Iedereen zou het hebben beseft, als het zo gemakkelijk was geweest. Sta op, ga naar huis en begin te werken. Verspil geen tijd op deze manier.
Gedachten zullen je geest vullen. Het zou beter zijn geweest om deze tijd te gebruiken om een film te kijken. Of zelfs naar een muziekrecital luisteren. Zelfs tv zou een veel betere optie zijn geweest. Deze nacht was een complete verspilling. Je zult er zeker veel spijt van krijgen. Laat me ook uitleggen over het tweede feit, over het resultaat van zes jaar hardlopen. De geest en het lichaam willen uitrusten na zes jaar constant hardlopen. Laat me daarom beide samen uitleggen. Boeddha zou niet hebben geleerd hoe hij moest stoppen als hij zes jaar niet had gelopen. Alleen een hardloper kan begrijpen hoe hij moet stoppen. Het niet lopen leidt tot onderbrekingen en pauzes. En denk niet dat zes jaar een magisch getal is. Zelfs als we zes jaar hardlopen, hangt het ervan af hoe gefocust en sterk we waren. Boeddha concentreerde zich zes jaar lang, misschien lukt het zelfs in zestig jaar niet.
Over het algemeen blijft een wereldse persoon zijn hele leven lang hardlopen bij veel van dergelijke activiteiten, hinkend van de ene stap naar de andere, kijkend naar de klok om zes jaar te wachten om te voltooien. Controleer de tijd. Laten we nog enkele stappen zetten. Longeer of kruip nog wat meer. Zo'n zes jaar kruipen levert niets op. Je zult Bodhitva niet kunnen realiseren, zelfs niet na zes geboorten. We blijven geboorten nemen en talloze levens als deze verspillen.
Aan de andere kant zette Boeddha alles op het spel. Hij zette zijn rijkdom, positie en prestige in. Hij zette alles in op deze enkele zoektocht. Hij bood zijn volledige lichaam en geest aan om het op te zoeken. Hij spaarde of redde geen enkel stukje. Zijn vlucht was niet halfslachtig of vol wantrouwen. Water verandert in stoom bij 100 graden Celsius. Alleen degene die zijn hele lichaam-geest-bewustzijn blijft aanbieden om realisatie te bereiken of Sadhanas te volbrengen, kan volmaakt succes behalen.
Zo vernietigde de boete die Boeddha zes jaar lang uitvoerde, de Performer. De afwezigheid van ik, dat wil zeggen de uitvoerder, schiep geschikte voorwaarden voor de revolutie, wat leidde tot de realisatie van Bodhitva. Als we ook de realisatie in ons leven willen initiëren, dan moeten we ook sadhana-boetes doen om het gevoel van de doener te vernietigen. Het lezen over Sadhanas in boeken en literatuur wekt een basisgevoel op van Sadhana-prestatie, maar dit is slechts een vluchtige emotie en we keren weer terug naar de vorige staat. We zijn verdrietig vanwege een externe ongelukkige situatie, en op dezelfde manier voelen we ons blij vanwege externe gelukkige omstandigheden. De oorzaken van onze gelukkige en ongelukkige emoties zijn extern. De echte vreugde komt van binnenuit.
Dit debat gaat voortdurend door in onze geest. We lijken misschien eenzaam, maar in werkelijkheid zijn we nooit echt alleen. Het leven moet worden geleid als een asceet. De asceet wenst niets en maakt geen eerdere plannen. Hij is dankbaar voor wat hij wel en niet krijgt. Hij laat alles over aan de Almachtige God. Hij stroomt in welke richting dan ook, de Voorzienigheid neemt hem mee. Een dergelijke overgave van ascese in het leven leidt beslist tot Perfectie.
Met goddelijke zegeningen,
Kailash Shrimali